نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشیار اقتصاد، گروه اقتصاد انرژی، دانشکده علوم اقتصادی و اداری، دانشگاه مازندران. بابلسر، ایران
2 دانشجوی دکتری علوم اقتصادی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
3 دانش آموختهی ارشد اقتصاد، دانشکده علوم اقتصادی و اداری، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.
چکیده
رفاه اقتصادی به عنوان شاخص کلیدی توسعه، نقش حیاتی در ارتقاء سطح زندگی و پایداری اقتصادی کشورها دارد. یکی از مولفههای تاثیرگذار بر رفاه اقتصادی، میزان جمعیت و رشد آن است. بر این اساس، تاثیر نرخ رشد جمعیت بر رفاه اقتصادی موضوعی است که میتواند سیاستگذاران را در مسیر دستیابی به توسعه راهنمایی کند. به همین منظور هدف مطالعهی حاضر بررسی اثر رشد جمعیت بر رفاه اقتصادی در ایران طی دوره زمانی 1350 تا 1402 با استفاده از رهیافت خودرگرسیونی با وقفههای توزیعی خطی (ARDL) و غیرخطی (NARDL) میباشد. نتایج الگوی نخست (متقارن) نشان میدهد که در هر دو دوره کوتاهمدت و بلندمدت رشد جمعیت اثر منفی بر رفاه اقتصادی دارد. همچنین نتایج بیانگر آن است که درآمد سرانه، رشد اقتصادی و اندازه دولت اثر مثبت و معناداری بر رفاه اقتصادی دارند. نرخ تورم نیز اثر منفی و معناداری بر رفاه دارد اما نرخ بیکاری اثر معناداری بر رفاه اقتصادی ندارد. همچنین نتایج الگوی دوم (نامتقارن) نشان میدهد که در هر دو دوره کوتاهمدت و بلندمدت، افزایش رشد جمعیت (شوکهای مثبت) اثر منفی و معناداری بر رفاه اقتصادی دارد، در حالیکه کاهش رشد جمعیت (شوکهای منفی) اثر معناداری بر رفاه ندارد. همچنین دیگر نتایج بیانگر آن است که درآمد سرانه، رشد اقتصادی و اندازه دولت اثر مثبت بر رفاه اقتصادی دارند. نرخ تورم نیز اثر منفی بر رفاه دارد ولی نرخ بیکاری اثر معناداری بر رفاه اقتصادی ندارد. با توجه به یافتههای این مطالعه، اتخاذ سیاستهایی مبتنی بر کنترل و تنظیم سطح رشد جمعیت به ...
کلیدواژهها
موضوعات
)