سید مصطفی حسینی؛ بیژن باصری؛ غلامرضا عباسی
چکیده
مهاجرت به دلیل اثرگذاری بر عرضه نیروی کار و فشار بر نرخ بیکاری، یکی از دغدغههای اساسی سیاستگذاران در شرایط رکودی و بازدهی پایین فعالیتهای اقتصادی محسوب میشود. در سه دهه گذشته ایران در زمره یکی از کشورهای مهاجرپذیر با طیف گستردهای از مهاجران افغانستانی روبهرو بوده که دارای زبان، مذهب، فرهنگ، منافع متقابل منطقهای و مرز ...
بیشتر
مهاجرت به دلیل اثرگذاری بر عرضه نیروی کار و فشار بر نرخ بیکاری، یکی از دغدغههای اساسی سیاستگذاران در شرایط رکودی و بازدهی پایین فعالیتهای اقتصادی محسوب میشود. در سه دهه گذشته ایران در زمره یکی از کشورهای مهاجرپذیر با طیف گستردهای از مهاجران افغانستانی روبهرو بوده که دارای زبان، مذهب، فرهنگ، منافع متقابل منطقهای و مرز مشترک طولانی بوده و جویای کار در ایران هستند. وجود عامل انسانی در بازار کار، این بازار را از دیگر بازارها متمایز میکند. در این مقاله، آسیبشناسی ورود مهاجران افغانستانی و میزان و شدت اثرگذاری فشار مهاجران بر نیروهای طرف عرضه در بازار کار ایران با استفاده از الگوی خودرگرسیونی با وقفههای تاخیری (ARDL) در دوره 1393- 1358، مبین آن است که افزایش مهاجرت از طریق فشار بر عرضه نیروی کار موجبات تشدید بیکاری در بازار کار ایران را فراهم کرده است. به اعتبار الگوهای تخمینی، فشار مهاجران بر طرف عرضه کار به گونهای نبوده است که دستمزدها کاهش معناداری را در بازار کار متحمل بشوند و رابطه معناداری بین مهاجران و دستمزد آنان در بازار کار مشاهده نشده است. همبستگی بالا بین سطح حداقل دستمزد و دستمزدهای رایج، نوع مشاغل مهاجران افغانستانی (بیشتر غیرماهر)، تعیین دستمزد براساس وضعیت معیشتی کارگران، پراکندگی زمانی و منطقهای مهاجران و توانمندیهای متفاوت آنان از عوامل اصلی در عملکرد عرضه نیروی کار و دستمزد در دوره مورد بررسی محسوب میشود.
